Rok Jubileuszu - nadchodzące materiały

Do Redakcji nadchodzą materiały do "Księgi Pamiątkowej". Postanowiliśmy udostępniać je na bieżąco na jubileuszowej stronie www.

Ostatni doktorant u profesora Kemuli
Jan Chmielowiec

hemią zaraziłem się od mojego kuzyna chemika. Miał on maniery światowca, znał języki, imponował mi erudycją i niesłychaną łatwością dostosowywania się do rożnych środowisk i sytuacji. Już na początku szkoły średniej wybrałem chemię jako odskocznię do przygody, będąc przekonany, ze kariera zawodowa w chemii zagwarantuje mi pasjonujący zawód i drogę w szeroki świat.

W 1964 roku wylądowałem na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Poprzez pierwsze trzy lata przechodziłem swobodnie przez wszystkie kolokwia i egzaminy, nie zaniedbując przy tym bogatego życia towarzyskiego. Powoli jednak rzeczywistość PRL-u zaczynała mi coraz bardziej doskwierać i zdecydowałem się posmakować zagranicy.

Założyłem nieoficjalną i przez to nielegalną działalność gospodarczą na zebranie funduszu na podróż, wyreżyserowałem urlop dziekański i korzystając z kontaktów rodzinnych znalazłem się w USA. Po brutalnym zderzeniu z amerykańskim rynkiem pracy wróciłem “z podwiniętym ogonem” do studiów. Kilkumiesięczna wizyta w Ameryce otworzyła mi oczy na tamtejsze realia. Uświadomiłem sobie, że bez solidnych kwalifikacji zawodowych nie mam szans na zrobienie światowej kariery. W tym momencie po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, jak ważne jest wykształcenie i ile zawdzięczam studiom na Uniwersytecie Warszawskim.

Z wielką ulgą odrobiłem zaległości naukowe i gładko obroniłem pracę dyplomową w Katedrze Krystalografii u profesora Chrobaka. Praca dyplomowa i kontakty z profesorem Chrobakiem w niezwykłej atmosferze tej katedry, wyrobiły we mnie poczucie swobody działania w rożnych dziedzinach chemii. Profesor Chrobak, który kwestionował autorytety, hierarchie, układy polityczne i socjalne, był jednym z nielicznych autorytetów swojej epoki godnym do brania z niego przykładu.

Podczas mojego pobytu w USA zdecydowałem się na robienie kariery zawodowej na kontynencie amerykańskim. Aby wystartować na przyzwoitym profesjonalnym poziomie zainwestowałem 3 lata w studia doktoranckie w Instytucie Chemii Fizycznej PAN pod kierunkiem profesora Wiktora Kemuli.

Profesor Kemula, z reputacja sięgającą daleko poza granice Polski, obdarzony niebagatelnym urokiem towarzyskim (który był wielce zaskakujący w kontaktach osobistych po wysłuchiwaniu monotonnego czytania jego własnego podręcznika podczas wykładów w auli) był dla mnie nie tylko mentorem naukowym. Studia doktoranckie pod kierunkiem profesora Kemuli wyrobiły we mnie pewność siebie i poczucie własnej wartości. Profesor Kemula pokazał mi, jak można działać zawodowo i naukowo w rożnych dziedzinach i specjalnościach chemicznych w oparciu o solidne podstawy wykształcenia zdobytego na Wydziale Chemii i podczas dalszych studiów w PAN. Profesor Kemula przekazał mi także łatwość adaptacji w nowych środowiskach i układach zawodowych.

To referencje profesora Kemuli otworzyły mi drzwi do słynnego ETH w Zürichu i konsekwentnie w rok później do wielkiej przygody w Kanadzie.

Pracując jako naukowiec w ETH wysłałem cztery podania o pracę do instytucji w Kanadzie i USA. Ku mojemu przyjemnemu zdziwieniu otrzymałem cztery oferty zatrudnienia. Z satysfakcją przyjąłem pracę w Energy Research Labolatories w Ottawie i wreszcie wyemigrowałem do Północnej Ameryki. Trzy lata później przeniosłem się do pracy na Uniwersytecie Ottawskim. Po Uniwersytecie Ottawskim kontynuowałem karierę zawodową w największych kanadyjskich koncernach naftowych - Gulf i Petro Canada.

Po piętnastu latach pracy naukowej - od adiunkta w PAN-ie specjalizującego się w chromatografii, poprzez elektrody jonoselektywne w Szwajcarii, procesy separacji i syntezę katalizatorów w Ottawie, do chemii procesów katalitycznych w przemyśle rafineryjnym - zacząłem myśleć o pracy dla siebie. Wykorzystując reorganizację w Petro Canada w 1989 roku zrezygnowałem z “ciepłego” stanowiska naukowca.

Decyzja otwarcia własnej firmy i pracy dla samego siebie okazała się niesłychanie stymulująca i odświeżająca psychicznie. Pomysł przyszedł mi poprzez zainteresowanie się antycznymi meblami malowanymi w wielokolorowe warstwy.

Zupełnie inna dziedzina, inne środowisko i znowu chemia! Po tysiącach eksperymentów z kolorami, teksturami i nowymi, wodnymi bazami farb, zrodziła się nowa i unikalna metoda barwienia drewna. Teraz na podstawie własnych przepisów i technologii pokrywania, moja firma produkuje unikalne i poszukiwane meble, a mój entuzjazm do chemii jest ciągle świeży i niesłabnący!

Na zakończenie, chciałbym podziękować za przywilej studiowania na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego i zadedykować moje wspomnienia profesorowi Wiktorowi Kemuli, który pomógł mi w formowaniu mojej osobowości.

Z poważaniem,
Jan Chmielowiec