awno temu, kiedy zamożność oceniało się według ilości zapasów węgla i drewna w komórce, było sobie dwuklasowe Przedszkole nr 2 w Przasnyszu. Dawno, to gdzieś z pół wieku temu. Myślę, że budynek wraz z ogrodem miał chyba z 1000 m². Plac był szczelnie otoczony solidnym, drewnianym płotem. Wejście główne było od ul. Hanki Sawickiej, a cały teren ciągnął się do Kilińskiego. Ot drewniany, parterowy domek, nie różniący się od innych na tej ulicy. Za to ogród był okazały, połowa terenu była przeznaczona pod uprawę warzyw, a druga część przeznaczona do zabawy. Były tam huśtawki na sznurach i urządzenia do robienia fikołków. Chłopcy wspinali się na same szczyty, a dziewczyny ich podziwiały. I tak zostało do dzisiaj. Ci sami chłopcy pewnie dzisiaj są w radach nadzorczych, a ich dziewczynki od poloneza, czy trojaka wychowują dzieci, a obecnie to już nawet wnuki.

Latem wystawiano do ogrodu stoły, na nich były zabawki, dzieci gromadziły się w zależności od zainteresowań, tam odbywały się zajęcia świetlicowe, czyli szycie lalkom ubranek, albo robienie ludzików z kasztanów i żołędzi. Kiedy przychodziła wiosna, pan woźny kopał mało urodzajna ziemię, a potem maluchy ją grabiły, wyrywały chwasty, jesienią zaś marcheweczki do przedszkolnego kotła. Radości było wiele, ponieważ uczyliśmy się na zielniku nazw roślin. Pewnie wtedy poznałam nazwę komosa (lebioda) i pokrzywa, rdest ptasi i bratek polny. Dobrze zapamiętałam koleżanki, które mieszkały w budynku dwupiętrowym, zaraz obok przedszkola, to były trzy "Barbie" Jagoda, Malina i Elżbieta Żychowskie. Bardzo zadbane i wystrojone panienki, miały codziennie świeżo zawiązane kokardy w długie warkocze. Pewnego razu ich niepracująca mama zaprosiła mnie na urodzinowe przyjęcie bliźniaczek. Do dzisiaj zapamiętałam śmietankowy budyń, na szczycie którego widniała duża kulka winogronowa. W tych czasach winogrona przywoziło się z Warszawy. Nie wiedziałam kiedy mam zjeść kuleczkę - na początku, czy na końcu. Ot dziecięce małe rozterki. To było ogromne przyjęcie, przy dużym okrągłym stole, tylko głowy nam sterczały spod blatu! Była tam tez Jagoda Tomaszewska.
[W zeszłym miesiącu do niej dzwoniłam, jest lekarzem weterynarii w Nowym Dworze Gdańskim. Chyba się na wiosnę po czterdziestu latach zobaczymy... Malinę spotkałam po latach w przasnyskiej przychodni, pracowała tam w rejestracji. ]

Na ubrankach nosiliśmy fartuszki, ale rzadko się zdarzał fartuszek u chłopczyka. Chłopcy nie lubili tego ubrania, podobnie jak noszenia rajstop. Wyszydzano takich, dzisiaj powiedziałby ktoś, tak to wszczepiano w dzieci stres. Który z dzisiejszych dżentelmenów zna przyczynę swojej choroby psychosomatycznej? Rajstopy były tylko jednego rodzaju, pończosznicze, cieliste, w prążek. Kolory i rodzaje materiałów z jakich były robione pokazały się w sklepach dopiero z dziesięć lat później. Och, jaki to był szpan, kiedy przychodziłam po lekcjach z łyżwami na tamę w różnokolorowych bawełnianych, gładkich rajstopach. Pamiętam wściekły kolor żółty i taki sam czerwony. Bordo i granat pokazały się trochę później, no może za rok, dwa... i były to już rajstopy elastyczne. Dopiero wtedy nogi wyglądały jak marzenie! Wtedy zauważyłam, ze oprócz buzi mam jeszcze nogi i mam je do dzisiaj.